يك دنيا حرف در دلم و مهر سكوت بر لبانم.

اين حكايت من است و قلب بي تو تنهايم.

عمريست ميخواهم از دلتنگيم بگويم اما...

اما درد بي انتهاي اين بغض ميبرد از سرم

خيال هر حرفي و هوس هر درد و دلي ...

هنوز هم همان دلخوشی همیشگی ..

روزنه ای از امید در ظلمت شب هایی سرد که نگذاشت

پشت اين فاصله فراموش کنم نفس کشیدنم را

در اين سالهاي بيقراري ِ توامان چشم انتظاري.

هرشب با جرئه ای از خاطرات شیرین گذشته

مرهمی میسازم برای این کهنه درد دوست داشتنی...

یا علی جان ...

با تمام دلم و وجودم در مقابل نامت کرنش می کنم و بزرگی ات را می ستایم

اگرچه گرفتار  مصیبت های خود ساخته ی خویشم و دچار تاریکی ام  اما دلم حکم به عشق تو می دهد

تویی که بزرگی ات از حد و حدود فهم ما خارج است و شرمنده ایم که توان شناختت را نداریم

امروز , امتداد همان ها که سیاهی قلبشان رهروانت را بی پدر کرد , خنجر خود را آماده نگاه داشته اند برای صاف کردن کینه ی کهنه یشان با معنای انسانیت .

و این بار نوک تیغشان را به سمت  فرزندت که جانمان به فدای قدمش باد نشانه رفته اند

اما تلخ است اینکه ... گاهی غفلت انسانها حوادث تلخ تاریخ را تکرار می کند.

قوت بده به باورمان و ایمانمان تا شیعیان امروزت همانند کوفیان دیروز در خواب غفلت نمانند .